Destansı gayretleri ve son taarruz

 Savaşın   üçüncü   gününde Şahin   Bey,   hiç uyumamıştı.   Oradan   oraya   koşarak,   kumandanlara yeminler ettiriyor ve vatan için ölmek zamanının geldiğini hatırlatarak; azim, irade ve mukavemetlerini kamçılamaya ve bilemeye çalışıyordu. Onunki, bir tür son dakika çırpınmalarından   ibaretti.   Son   gece   mehtap   altında, millî  kuvvetlerin  reis  ve  efradını  davet  ederek; ölünceye  kadar  bu  son  müdafaa  hattında  tutunmaları  için  yemin  ettirmiş  ve  onlara  şöyle seslenmişti: ''Allah'ın yanına açık alınla gitmeliyiz.  O'nun  dinini,  O'nun  bayrağını  çiğnetmemeliyiz! Kanımız bu toprakları sulayacak! Kimse bir adım geri çekilmeyecek! Gelin yemin edelim!'' Askerlerini ise, şu canhıraş yakarışlarla yüreklendirmeye ve cesaretlerini ihtizaza getirmeye  çabalıyordu:  ''Haydi  aslanlarım,  yiğitlerim! Düşman çok olsa da bir şey yapamaz. Biz kendi vatanımızı koruyoruz! Allah bizimledir; korkmayın!''  26  Mart  sabahı  Fransız  kuvvetleri  bir defa  daha  taarruza  geçecekti.  Kuvâ-yı  Milliye birliklerini  bir  bir  eriten  Fransızlar,  son  olarak Şahin Bey'in kuvvetlerine yüklenmiş ve en ağır top   ve   makineli   tüfeklerle   saldırmışlardı.   Bu amansız taarruza; kan kusturan bu cehennem ateşine  sadece  tüfekle  mukabelede  bulunmanın  hiçbir  mana  ifade  etmeyeceğinin;  bunun ölümle eşdeğer olduğunun farkında olan Şahin Bey'in  kuvvetleri,  daha  fazla  dayanamamış  ve geri çekilmeye başlamıştır.

 Kahramanca şehadeti ve efsaneleşmesi

Yanında  bulunan  arkadaşları  çekilmek  için yalvarmalarına rağmen Şahin Bey, yerinde sanki çakılıkalmış ve siperi terk etmemişti. Dönmesi  için  ısrar  edenlere;  devleşen  bedeniyle  yeni bir  istiklâl  meş'alesi  yakma  ahdini  tazeleyerek cevap vermişti. Adeta, vatan aşkıyla dolu yüreği  şaha kalkmış; sanki tek başına vatan olmuş ve Yavuz Bülent Bakiler'in ifadesiyle; ''yumruklarım memleket kadar büyük'' dercesine kükremişti: ''Sizler hiç merak etmeyin! Düşman arabaları benim cesedimi çiğnemeden, benim vatanım  Anteb'e  giremez;  sizler  müsterih  olun!'' Tek  başına  elinde  silahıyla  Fransızlara  ate ş  et- meye   devam   ediyordu.   Şahin   Bey,   kendisini kaybetmiş gibiydi. Son savunma hattı olan Elmalı Köprüsü'nün taşlarını siper alarak, sel gibi akıp gelen düşmana, tüfeğindeki son fişeği sıkıncaya dek saldırmış ve son gücü ve nefesiyle de  şöyle  haykırmıştı:  ''Allah'ım  din  ü  devletini kurtar! Alçak düşman, gel sen de beni süngüle!'' Mermisi bitince, bu sefer süngüyle düşmana  hücuma  kalkmıştı.  Lâkin,  gayet  kalabalık, modern  ve  güçlü  olan  bir  orduya  böylesi  bir mücadeleyle  karşı  koymanın;  bir  başına  elde kazmayla koskoca bir dağı delmeye kalkışmak-tan   başka   bir   anlamı   yoktu.   Sonunda Şahin Bey, Fransız piyadelerinin süngü darbeleri altında şüheda kafilesine katılıp o tatlı şerbeti; ölümün güzel olduğu bir kutlu günde içmesini bilmişti.  Şehadetine  tanık  olan  emrindeki  birlik komutanlarından   Ali   Nadi   (Ünler),   adeta   bir kartal  gibi  onun  göğe  yükselişini,  şöyle  anlatmaktadır: '' Şahin Bey, beygiri zorluyor; etrafına düşen  mermilerden  ürken  beygir  yerinden  kımıldamıyordu. Şahin Bey'e: 'Duracak vakit kalmadı, çekilelim' diye seslendim. Bu seslenişi işitip  işitmediğini  bilmiyorum.  Beygirden  atladı ve  şoseye  doğru  koşmaya  başladı. Şehadetini daha sonra öğrendim. Düşman birlikleri uzaklaştıktan sonra, savaş yerine gelen köylüler, Elmalı  Köprüsü'ne  yakın  bir  yerde  cesedini  bulmuşlardı.” Çatışmadaki  Fransız  yüzbaşısı  Andrea  Lefeure Tailon, daha sonra kaleme aldığı anılarında, Şahin Bey'in, dillere destan cesaret ve atılganlığı hakkında,şu takdir ve hayranlık yüklü cümleleri  sarf  edecekti:  ''Bir  avuç  Türk  müfrezesi, inanılmaz şekilde direniyordu. Kalbimizde hırs değil,   takdir   hissi   vardı.   Başlarında   genç   bir adam vardı. Subayları olmalıydı. Allah bilir ya, ateş   etmek   istemedik.   Yürüdük.   Süngülerine davrandılar.  Ne  yazık  ki,  savaşta  kahramanları da öldürmek gerekiyor; hedefe varmak için. 10 dakika sonra, baştaki genç subay ve arkadaşları, diğerleri gibi süngü çatışmasında hayatlarını kaybetmişlerdi. Anteb'e erzak yetiştirdik; ama o genç subayın hayali, bütün Kilikya maceramızda bizi bir gölge gibi kovaladı!''